28 Şubat 2012 Salı günü sala verildi. Dikkatimi çekti. Çünkü ses Ankara Kocatepe’den geli­yordu; bir de o gün cuma değildi. Sala bitince duyurul­du: “Kocatepe Camii müez­zini Nurettin Okumuş vefat etmiştir, Mevla rahmet eyleye...”

Nurettin Okumuş, yıllarca o bülbül sesiyle Kur’an okumuş, ezan okumuş, sala vermişti. Demek ki sala verenin de salasını verirlermiş! Meğerse en son kendi salasını oku­muş!... Bir ismi de Nurettin Sesigüzel'miş!

Diyanet İşleri Başkanlığı, bağlı kurumlar ve tanıyan­ları sevenleri; basınyayın ve diğer iletişim aradan ile vefat habe­rini verdiler, taziye dileklerini bildirdiler.

Onlardan bazıları şu şekildedir:

“Ankara Kocatepe Camii müezzin kayyımı, ünlü mevlithan Nurettin Okumuş kalp krizi sonucu vefat etti. Trabzon’un Araklı ilçesi Ayvadere köyünden Ishak Okıımuş’un oğlu olan ve uzun yıllar Trabzon Bahçecik Camii’nde görev yapan Nurettin Okumuş, daha sonra Ankara Kocatepe Camii’nde görev yapıyordu. Dün öğlen vakitlerinde geçirdiği kalp krizi sonucu vefat eden Karadeniz’in “Bülbül” billur ses, ünlü mevlithan da olan Nurettin Okumuş, sonradan yerleştikleri Samsun’un Terme ilçesi Pazar Camii’nde (29 Şubat 2012) kılınan öğle namazının ardından toprağa verildi.”

Kocatepe Camii’ne gidince onu müezzin mahfelinde görürdüm. Birden, elini kulağına atıp, kendini tam vererek ezan okurken, kamet geti­rirken, sala verirken ki duruşu gözümün önüne geldi. 50-55 yaşlarında, İri yapılı, geniş yüzlü, orta boylu, buğday tenliydi. Müezzin olarak, insan olarak, lafız olarak edası, sedası, tavrı ve adabı düzgün bir insandı.

Rahmetli Muhsin Yazıcıoğlu’nun cenazesinde yanındaki müezzin ile birlikte verdiği çift sala ve okuduğu ezan hâlâ kulaklarında... Birisi bitirip, birisi başlıyordu. Kocatepe Camii’nin içini, yeri, göğü ve televizyonlar vasıtasıyla Türkiye’yi ve dünyayı çınlatmışlardı... Çok etkilendim ve duygulandım. Tüylerim diken diken oldu. Ağlamamak mümkün değildi. O anda şunları düşündüm: Acaba o büyük sefere,

o  büyük göçe, yani ahirete gitmeye yeterince hazırlandık mı? Kimseye borcumuz var mı? Hepsinden önemlisi Cenab-ı Hakk’a namaz borcumuz var mı? Eş, dost ile vedalaştık mı, helalleştik mi? Kabirde arkadaşlık edecek Salih ameller işleyebildik mi? Hiç sadaka-i cariyemiz var mı? Evlatla mızı İslam terbiyesi ve Kur’an ahlakı üzeri­ne yetiştirebildik mi? Biz gittikten sonra arkamızdan ruhumuza bir Fatiha oku­yup, hayır-hasenat yapacaklar mı? O gece Münker ve Nekir’in: “Rabbin kim, pey­gamberin kim, dinin ne, kitabın ne?” gibi en önemli suallerine cevap verebilecek miyiz? Hz. Peygamber (s.a.s.) Efendimiz ’in livaül- Hamd sancağı altında toplananlardan olacak mıyız? Kevser Havuzundan kana kana içecek miyiz? Zat-ı Ahmediye Aleyhissalatü Vesselam dünyaya geldiği dakikada "ümmeti ümmeti” rivayat-ı sahilıa ile ve keşf-i sadıkla dediği gibi, mahşerde herkes “nefsî nefsi” dediği zaman yine “ümmeti ümmeti” diyerek en kutsi ve en yüksek bir fedakarlık ile, yine şefaatiyle ümme­tinin imdadına koşan bir zatın gittiği âleme gidebilecek miyiz? Mahşerde hesabı kolay olup defteri sağ tarafından verileceklerden ola­bilecek miyiz?

Bilal-i Habeşi’nin başlattığı ezanı, sizler en güzel bir şekilde devam ettirdiniz. O önemli halkada yer aldınız.

Hele Mekke’de Arafat’ta okuduğun, milyonlar­ca hacıyı gözyaşlarına boğduğun ezan sesleri gökyüzünde kaybolmayacak.

Nurettin Hocam, demek Bilal-i  Habeşi ile bir­likte Peygamber Efendimiz (s.a.s.)’in sancağı altındaki içtimaa geç kalmak istemedin. Anık o ezanı Muhammedileri o bülbül sesinle cen­nette okursun, inşallah bize de bir gün o tatlı sadalan, nameleri dinlemek nasip olur.

“Her nefis ölümü tadacaktır.” diye buyuran Cenab-ı Hakk’ın huzuruna kavuşan değerli hocamıza Allah (c.c.)’tan rahmet, geride kalan kederli ailesine, akraba, eş-dost ve sevenlerine sabır ve bu vesileyle cümle ölülerimize rahmet­ler dileyip, hayatta olanlara da sağlık, sıhhat ve Mevla’nın rızasına muvafık bir ömür niyaz ediyorum.