Gözümüzdeki saf damla,

Her  insan saf ve temiz  duygularla  doğar. Çocukluk evresinden, gençlik evresine kadar sürer.  Hayatın  içindeki  rehber  eğitmenleri  ile dünyanın  içindeki  iyi ve kötü ile mücadele  eder.  Sonra  gençliğin verdiği deli kan  ile  hata yapa yapa öğrenir. Doğruları ve yanlışları.

Size  göre hata,  bize göre olgunlaşmadır,  yola revan olduğumuz  bu  dünyada. İnsanın  içindeki  merhamet   hiç beklemediğimiz  bir  damarımızdan  vuruyor.  Çocuklukta  var olan , gençliğimizde  unuttuğumuz  saf damla ile tanışıyor  gözler.  Zaman geçtikçe. 

Ne der  Sezai Karakoç ;

‘’Baharı yaz uğruna tükettik, 

Aşkı naz uğruna,

ve papatyaları seviyor sevmiyor uğruna ,

Derken ömrü tükettik  bir hiç uğruna’’

Zaman geçtikçe  diyorum,  çünkü ; Olgunluğa  erişen  insan  arkasına döner  ve zamanın nasıl geçtiğine bakar.  Bu  serendip  ona  peyzaj  olur.  Bir bakar ki,Ömür elden gitmiş , çocukluktan yaşlılık evresine  bir adım atılmış ve  çocukluktaki saf duygularda geri gelmiş  .  Gözler   sürüklenir zaman yolculuğuna.  Elde kalan  ahirete çadır  olabilecek  bir sermayemiz  var mı ? der.  Ve ilk damla düşer  gözden.  Safiyane  ile gönülden …

Her insan ağlar sebebi ne olursa olsun  ama  bizim aradığımız saf damladır.  

‘’İçteki kiri su değil, ancak saf damla (gözyaşı)   yüreği temizler’’Mevlana  Celalettin’i Rumi.

Bir çocuğun inat ile döktüğü   gözyaşıdan  çok bize lazım olan  merhamet  ile  döktüğü  yaştır.  Çünkü o gözler  günaha bulanmamış  temiz yüreklerdir.  Yüreğine  derinden  bakarsanız ne demek istediğimi çok iyi anlarsınız.

Gözyaşı  öyle bir şey ki,  nereden geldiği  bilinmez, ruhun  derinliklerinden  akar, saf ve temizdir.  Daralır insan , boğazında  bir düğüm olur. Kararır  duygular, mücadele eder kendisi  ile , göze sürüklenen  şelaleye  engel  olur.   Saf damlanın yolu açıktır.  Duyguya yenik düşer  ve  dökülü verir yanaklara doğru.

 İşte bu çocukluktan beri  var olan ve aranan , arıtan , temizleyen, ferahlatan saf damladır.

Vesselam…